Şu günlerde evden çıkmamak hayli geriyor. Normalde evden zaten çıkmayan, çocuklarını büyütürken eve çakılı annelerin sayısı zaten fazladır. Ama evden çıkmamakla “istediğin zaman evden çıkma ihtimaline sahip olmak” çok farklı. Mevcut durumumuz 4 duvar arasında olmaktan öte, sağlık endişesi, gelecek korkusu, ekonomik zorluklarla da bağlantılı. Peki, bunları bir kenara bırakıp bir de şöyle düşünün: Evimiz, ailemiz bize aitlik hissi yaratıyor. Bir yere/kişiye bağlı kalma, umursanma, sevme ve...
Maddi veya manevi yetersizliklerden ötürü kendimizi olduğumuz yere ait hissetmeyebiliriz. Hayalimizde başka yerde, başka insanlarla, belki başka bir işte görebiliriz. Hani “Doğduğun ev kaderindir” bir genellemedir ama haklılık payı çok yüksektir ya, eminim bunun altında ezilenlerimizin sayısı hiç az değil. İster konfor alanından çıkma korkusu deyin, ister baskıdan kurtulamama deyin; bir şekilde o hayale ulaşamıyorsunuz. Diğer yandan, bir kere karşı gelmeye başladınız mı ve başarıyı tattınız mı sizi...
Corona virüsü nedeniyle evdeki ikinci haftamıza giriyoruz. Onur geçen hafta 2 gün evden çalıştı, bundan sonra şirketçe evden çalışmaya devam edecekler. En azından dünyayla temasımız kalmadı, mecbur olanlara kolaylıklar ve sabır diliyorum. Diğer yandan, gündüz uykusunu çoktan bırakan çocukla günde 3 öğün hazırlığı, üç katına çıkan hijyen önlemi nedeniyle sıklaşan çamaşır yıkama ve evi sil süpür telaşı, marketten eve giren her şeyi temizleme takıntısı yıpratıyor. Sosyal medyada evde ne...
İnsanları ve hayatları güzel-çirkin, zayıf-şişman, zengin-fakir, cahil-zeki gibi sınıflandırmayı, kategorilere sokmayı çok severiz. Beni de diğerlerinden en çok ayıran söz “asık suratlı” oldu. İşine gelmeyen herkes sürekli güler yüzlü olmadığım veya gerçek Fatma’yı görmeye çaba sarf etmedikleri için kolayca damgalamayı seçti. Oysa yetiştiğim aile ve çevre içinde bir nevi kendimi koruma kalkanına almış halimdi yıllarca. Karşımdakiler beni, fikrimi, kararlarımı anlamadıkça ve belki de ben...
Moraller bozuk, gelecek korkusu var, çocuklara her şeyi açıklayamıyoruz ya da anlamaya müsait değiller (tıpkı 4 yaşındaki Celil Ediz gibi). Bu ortamda kafa dağıtmanın, olumsuz düşüncelerden uzaklaşmanın en güzel yollarından biri benim de hayat rutinim olan filmler! Bazılarımız bu dönemde komedi film ve dizileri tercih ederken benim gibi adrenalin sevenler gerilim ve polisiyelere sarabilir. Hele tek sezonluk başarılı diziler şu an moralimizi yükseltmek için en hızlı yol bile sayılır! TV’den uzak internete...
Onur’la birbirimizin elini tutalı 10 yılı geçti. Saygı, sevgi, sadakat, güven en önemli kriterler ama anlaşabilmek için bunlar da yeterli olmayabiliyor. Sebebiyse karşımızdakini olduğu gibi kabul edememek. Hayata bakışımız ve hayattan beklentilerimiz benzer olduğundan sorunları hayli azaltıyor. Lakin karakter farklılıklarımız 10 yıldır ikimizi de sınıyor. Onun rahat ve plansız yaşam seçimine karşılık benim plan programlı alışkınlarım; kimseye hayır diyememesine karşılık benim karşımdaki üzülecek...
İçinde çikolata olmayan ama saçma plastik oyuncaklar barındıran büyük sürpriz yumurtalardan en son su fışkırtan yüzük çıktı! “Eve gidince sana sıkayım mı anne?” diye güldü. “Olur tabi, hatta babana da sıkarsın, çok şaşırır” dedim. “Hayır babama fışkırtmam, ben onu çok seviyorum” dedi, durdu “Yani seni de çok seviyorum babamı da ama ona fışkırtmam” dedi. Gülsem mi ağlasam mı bilemezken rol modeli babası olduğundan şanslılığına şükrettim. Zira anne-baba-dede-büyükanne gibi rol...
İlk 30 yılımda kendimle çokça yüzleştiğimi sanıyordum. Ailem, akrabalarım, çevrem, okullarım, arkadaşlarım, iş hayatım hayli tecrübe (!) yaşattığında herkesin/her şeyin karanlık tarafını irdeleyip cebime koyardım. Sonra anne oldum ve vicdan muharebesiyle baş başa kaldım. Hem kişiliğimi anlamakta hem sınırlarımı zorlamakta annelik bana çok şey kattı. Bazı çıkmazlarımda “Bu benim karanlık tarafım mı acaba?” diye sorguladım Bu karanlık tarafa ben diyeyim bencillik, siz deyin hayatın ta kendisi...
Yaş ilerledikçe, Celil Ediz büyüdükçe Onur’la sıklıkla ağzımızdan şu cümle çıkıyor: Emekliliğimizde İstanbul’dan kaçalım. Hatta şimdiden adım atmaya çalışıyoruz. Bunu yıllar önce çok kişiden duyup “Beğenmiyorsanız gidin arkadaşım büyük şehirden!” diye eleştiriyorduk da iş öyle değilmiş. Peki, neden kaçmak istiyor insan? Kalabalıktan, stresten, yoğunluktan, bitmeyen daha iyi yaşama isteklerinden, samimi görünme telaşından, akışa bırakamamaktan… Daha nicelerini sayarken yıllar önce...
Celil Ediz henüz karnımdayken onla konuşmaya başladım. Ruhuma iyi gelen Candan Erçetin, Cem Karaca, Barış Manço, Erkin Koray’la 9 ay geçirdi. Doğduğundan beri bebekten öte insan olduğunu unutmadan uzun uzun konuşuyorum. Tabi aylar ilerledikçe kelimeler düzeltilmeye, sınırlandırmaya, sansürlenmeye başladı. Hele 3 yaş itibariyle vakum gibi her şeyi emen beyni sayesinde özen arttı. Gerçi yaşımız 5 de olsa 35 olsa da hayatımızda sansür fazlasıyla var. Özgürlüğümüzü dile getirmek istesek de ne ülke, ne...
