Onur evlenmeden önce de hep çocuk hayali kuran biriydi. İyi bir baba olacağına inansam da hayaller hayatlar ikileminde gerçeği yaşamadan bilmek imkansızdı 🙄 Celil Ediz doğduğunda ise içinden bambaşka biri çıktı. Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim ama lohusalık depresyonunu da sayarsak şöyle düşüncelere kapıldım: Bu adam aslında benle baba olmak için evlenmiş ve aslında beni sevmiyor 😳 Öyle güçlü bir bağ vardı ki bırakın sevmeyi, işin içinde süt vermek olmasa tek başına büyütecekti Celil...
Anne babam çok kardeşli olmalarına rağmen farklı şehirlerde yaşadığımız için çekirdek aile içinde büyüdüm 👨👩👧👦 Kalabalık aile olmanın artılarını özellikle Celil Ediz doğunca daha çok anladım (bakınız: yalnız bebek büyütmek). Bu eksikliğimi gidermek için izlediğim en güzel kalabalık aile filmi ise kesinlikle Coco’dur. Geleneklerden sıyrılmaya çalışan ve hayallerinin peşinde koşan bir çocuk, inanılmaz eğlence içinde gerçeklerle yüzleşir 🌪 Film, küçükler için kahkaha...
Kadın erkek ilişkilerini filmlerde izlemek, kitaplarda okumak çok zevkli de iş evliliğe ve hatta anne baba olmaya gelince ekrandaki/sayfalardaki gibi olmadığını anlıyor insan 💑 Ebeveynliğin sorumluluğu ilişkiyi bir yandan yıpratırken bir yandan da kuvvetlendirebiliyor. Bu gene kadın ve erkeğin ne kadar özveride bulunacağıyla sınırlanıyor. Sevgiyi göstermeye, hissettirmeye, ilişkide dost olabilmeye belki de en çok anne baba olunca ihtiyaç duyuluyor 👪 Tabi kadın ve erkek beyni farklı çalıştığından...
Tek başına bebek büyüten bir anne olarak, çok hareketli oğlumla sınavlar verdim; hatta yalnızlığıma isyan ettiğim günler oldu 😔 Bu günlerde tek çıkar yolum Polyannacılık oynamaktı: Yalnızsın ama akşam eşin eve geliyor, çocuğun hem kolik hem reflülü ama genel sağlığı iyi, şimdi çok hareketli ve sürekli kucak istiyor ama yürüyünce rahatlayacaksın (rahatlamadı) 🙏🏻 Sonra aklıma sinemadan birçok örnek geliyor; özellikle de Erin Brokovich İşsiz, bekar ve 3 çocuklu bir anne olan Erin Brokovich...
Bir çocuğu bakmak ve konuşmaktan engelleyebilir misiniz? Ne kadar “Sus evladım, otur evladım!” deseniz de meraklarına yenik düşüp hem olabildiğince ses çıkarırlar hem de oradan oraya koşup dünyayı keşfetmek isterler 🏃🏻♀️🏃🏻♂️Peki ya doğduğu dünyada bakması yasak ise ne yaparsınız? Cevabı Sandra Bullock’un başrolünü üstlendiği ve sizi koltuğunuzda gerim gerim gerecek bir filmde saklı: Birdbox Malorie, 2 çocuğuyla beraber daha güvenli yere gidebilmek için hayli zor bir yolculuğun...
Anne çocuk çatışmasını hemen herkesin yaşadığı kadar ben de tattım. Hatta “Anne olunca anlarsın” cümlesini son 3 yıldır damarlarımda hissediyorum! Celil Ediz 3 yaşına girecek olmasına rağmen şimdiden çatışmalara başladık 🤨 Gene de oğlum için hedefim “Seçenekleriniz korkularınızla sınırlıdır.” cümlesini hayat mottosu yapmak. Tıpkı Prenses Merida gibi ünvana, cinsiyete, kurallara, baskıya boyun eğmeden yaşamasını; tökezleyerek de olsa merdivenleri çıkmasını, düşse dahi yanında...
Tek başına bebek büyüten bir anne olarak lohusalığı hayli zor atlattım. Bu dönemde en çok duyduğum cümle “Bir gün bunlar geçecek, unutacaksın”dı. Lakin unutmak lütuf mu yoksa ceza mı? Unutmanın yerine hangi duygular, zorluklar eklenir? Cevapların sonu yok. Tam da bu çelişki içinde ilham veren diyaloglarıyla Still Alice’i sizle paylaşmak istedim. Dilbilim profesörü Alice Howland, evli ve 3 çocuk annesidir. Alzheimer teşhisi konulduğunda buna asla inanmaz ve kabul etmez çünkü “beynini sürekli...
Anne olmadan önce çevreme elimden geldiğince yardım etsem de Celil Ediz tüm ezberlerimi bozacak duygular ekledi bana. Şimdi yardım deyince çocuklar ilk sırada yer alıyor. Ufacık bir umut, tebessüm yaratabilmek bile yetiyor. Ne zaman birilerine el uzatma imkanı yakalasam aklıma hep The Blind Side geliyor. Evsiz, bakımsız, ilgisiz ve aşırı iri bir genç olan Michael, kolejde futbol takımına girer ve tüm hayatı değişir. Hiç beklenmedik bir kadın, Michael’a öyle bir el uzatır ki onun hayatındaki tüm eksikleri...
Celil Ediz geçen gün AVM’de engelli bir yetişkin gördü. 3 yaş kafasıyla “Anne bu abi neden koltukta (tekerlekli sandalye) oturuyor? Hasta mı olmuş, doktora mı gidecek?” diye sordu. En basit kelimelerle anlatmaya çalıştım. Hepsini anlamadığını bilsem de bakış açısını aşılamak zaten yeterli. Çocuklara cinsiyet, ırk, sağlık açısından ayrımcılığı vurgulamak yerine “sevgi ve saygı”yı öğretmek hiç de zor değil, anne olunca daha iyi anladım. Bizim topraklarda “renk” ayrımı olmasa da o...
Akşama doğru tüm enerjimin bittiği, Celil Ediz’in ise tükenmeyen enerjisi karşısında evde yayılan iki cümle vardır: Oğlum bir dakikacık susar mısın, lütfen?! Oğlum bir iki üç tıp! İşe yaramadığını bilsem de umudumu asla yitirmem. Sonra da içimden “Ya o filmdeki gibi olsaydı? Aman konuşsun çocuk” diye geçirip halime şükrederim. İşte o film bu haftanın çocuk uyuyunca izlenecek filmler listesinde: A Quiet Place 2 çocuklu ailenin yaşadıkları kasabada ses çıkarmak yasaktır! Peki, bunu becerebilmek...
