Bir çocuğu bakmak ve konuşmaktan engelleyebilir misiniz? Ne kadar “Sus evladım, otur evladım!” deseniz de meraklarına yenik düşüp hem olabildiğince ses çıkarırlar hem de oradan oraya koşup dünyayı keşfetmek isterler 🏃🏻♀️🏃🏻♂️Peki ya doğduğu dünyada bakması yasak ise ne yaparsınız? Cevabı Sandra Bullock’un başrolünü üstlendiği ve sizi koltuğunuzda gerim gerim gerecek bir filmde saklı: Birdbox Malorie, 2 çocuğuyla beraber daha güvenli yere gidebilmek için hayli zor bir yolculuğun...
Anne çocuk çatışmasını hemen herkesin yaşadığı kadar ben de tattım. Hatta “Anne olunca anlarsın” cümlesini son 3 yıldır damarlarımda hissediyorum! Celil Ediz 3 yaşına girecek olmasına rağmen şimdiden çatışmalara başladık 🤨 Gene de oğlum için hedefim “Seçenekleriniz korkularınızla sınırlıdır.” cümlesini hayat mottosu yapmak. Tıpkı Prenses Merida gibi ünvana, cinsiyete, kurallara, baskıya boyun eğmeden yaşamasını; tökezleyerek de olsa merdivenleri çıkmasını, düşse dahi yanında...
Tek başına bebek büyüten bir anne olarak lohusalığı hayli zor atlattım. Bu dönemde en çok duyduğum cümle “Bir gün bunlar geçecek, unutacaksın”dı. Lakin unutmak lütuf mu yoksa ceza mı? Unutmanın yerine hangi duygular, zorluklar eklenir? Cevapların sonu yok. Tam da bu çelişki içinde ilham veren diyaloglarıyla Still Alice’i sizle paylaşmak istedim. Dilbilim profesörü Alice Howland, evli ve 3 çocuk annesidir. Alzheimer teşhisi konulduğunda buna asla inanmaz ve kabul etmez çünkü “beynini sürekli...
Anne olmadan önce çevreme elimden geldiğince yardım etsem de Celil Ediz tüm ezberlerimi bozacak duygular ekledi bana. Şimdi yardım deyince çocuklar ilk sırada yer alıyor. Ufacık bir umut, tebessüm yaratabilmek bile yetiyor. Ne zaman birilerine el uzatma imkanı yakalasam aklıma hep The Blind Side geliyor. Evsiz, bakımsız, ilgisiz ve aşırı iri bir genç olan Michael, kolejde futbol takımına girer ve tüm hayatı değişir. Hiç beklenmedik bir kadın, Michael’a öyle bir el uzatır ki onun hayatındaki tüm eksikleri...
Celil Ediz geçen gün AVM’de engelli bir yetişkin gördü. 3 yaş kafasıyla “Anne bu abi neden koltukta (tekerlekli sandalye) oturuyor? Hasta mı olmuş, doktora mı gidecek?” diye sordu. En basit kelimelerle anlatmaya çalıştım. Hepsini anlamadığını bilsem de bakış açısını aşılamak zaten yeterli. Çocuklara cinsiyet, ırk, sağlık açısından ayrımcılığı vurgulamak yerine “sevgi ve saygı”yı öğretmek hiç de zor değil, anne olunca daha iyi anladım. Bizim topraklarda “renk” ayrımı olmasa da o...
Akşama doğru tüm enerjimin bittiği, Celil Ediz’in ise tükenmeyen enerjisi karşısında evde yayılan iki cümle vardır: Oğlum bir dakikacık susar mısın, lütfen?! Oğlum bir iki üç tıp! İşe yaramadığını bilsem de umudumu asla yitirmem. Sonra da içimden “Ya o filmdeki gibi olsaydı? Aman konuşsun çocuk” diye geçirip halime şükrederim. İşte o film bu haftanın çocuk uyuyunca izlenecek filmler listesinde: A Quiet Place 2 çocuklu ailenin yaşadıkları kasabada ses çıkarmak yasaktır! Peki, bunu becerebilmek...
Hamileyken sonu bitmeyen ultrason kontrollerinde hep bir sıkıntı var mı diye Onur’la endişelerimizi birbirimizden saklardık. Her defasında şükür diye diye hastane kapısından çıktık. Lakin bir sorun olsa bile ne değişecek ki? Anne baba için evlattan daha kıymetli ne var? İşte Wonder da her şeye rağmen hayata olumlu bakabilmenin yolunu gösteren çok etkileyici bir aile filmi. Yüzünde ciddi deformasyon olan Auggie, ilk eğitimini evde almıştır ama artık yaşıtlarıyla beraber okula gitmesi gerekir. Aile...
“Yazmadan önce her filmi izliyor musunuz Fatma Hanım?” sorusu sık sık DM kutuma geliyor. Evet, 2 sene önce bile izlediysem yazmadan önce tekrar izliyorum. Hem güncel duygularıma göre yorumlamak hem de gelen sorulara daha rahat cevap verebilmek için çift dikiş (en az 2) gidiyorum. Bazılarını 10-15 sene önce izlemiş, bayılmış olsam da üstüne yüzlerce film eklenince ister istemez detaylarını unutuyorum. Sadece hissettirdiği duygular baki kalıyor. Hele filmden sonra üstüne evlilik, annelik eklendiyse konuya bakış...
Gücümüzün farkında değiliz. Eteğimiz eksik (!), saçımız uzun (!), elimiz hamurda (!) olduğundan öne çıkmamız pek istenmiyor. Oysa geleceğe tuğla koyan; o tuğlaları sabahlara kadar besleyip bir damla uykuya hasret kalan bizleriz. Aynı anda evlat büyütüp, evin tüm sorumluluğunu üstlenip, çoğumuz dışarıda da çalışıp, aile büyüklerini idare edip ve bir de evliliği sürdürme veya tek ebeveyn olarak çocuk bakma becerisine sahipken iş hayatında önü kesilenleriz. “Doğumdan sonra aklı çocuğunda...
Evimizdeki anne baba figürlerinde yetiştiğimiz ailelerdeki gibi keskin roller yok. Onur da benim gibi 4 yıldır çocuğun tüm ihtiyaçlarını karşılayabilecek tecrübeye sahip. Buna rağmen Celil Ediz geçen gün “Anne, babam bizi korur merak etme, o erkek!” dedi. Baba figürünün verdiği güvene mi sevinsem, kadını korunması gereken bir varlık olarak gördüğüne mi üzülsem bilemedim. Ama maalesef böyle bir gerçek var; kalıplaşmış rollerden sıyrılamıyoruz. Roller bizi bazen öyle sarmalıyor ki o kabuğu yırtmak...
