Anneliğin ilk senesinde “Bir mucize olsa da Celil Ediz uyusa! Biri kapıyı çalsa da bebeğe baksa ve tuvalete gidebilsem, duş alabilsem!” diye hep içimden geçirdim; olmadı tabi 🤷🏻♀️ Celil Ediz 3 aylıkken bir gün her zamanki gibi uyumuyordu; yorgunluktan bitap düşmüştüm. Koltukta bezini değiştirdikten sonra sessizleşti ve alt değiştirme bezinde sızıp kaldı. Tam tamına 1,5 saat uyudu 😳 Şaşkınlıkla kalakalmıştım bu mucizenin başında 🧚♀️ Bir daha benzeri gerçekleşmese de 3 yıldır...
Çok hırslı olmadığım konusunda ailem beni zaman zaman eleştirir. Belki sunulan çocukluk ve gençlik, belki doğuştan gelen mizaç, belki de hırslı olanları gördükçe vazgeçilen bir istek; bilmiyorum ama beni tanımlayan kelimelerin içinde hiçbir zaman yer almadı 🌪 Celil Ediz’i büyütürken de asla hayatında yer almayacak; kendi hırslı olursa ne ala 👀 Benim hayallerim her zaman huzur odaklı olup, maddi kaynağı arka plana atanlardandı. Kelimelere çok dökemediğim bu hayallerimi 2009’da bir film sahnesinde...
3 yıldır “Yeteri kadar uyudu mu? Doydu mu? Oyunlar onu tatmin ediyor mu? Bugün yeterince sarılıp sevgimi hissettirdim mi? Üşüdü mü? Neden hasta oldu?” gibi yüzlerce soruyla oğlumu büyütüyorum 👀 Peki, ya fark edemediklerimiz veya engel olamadıklarımız için ne yapacağız? 🤷🏻♀️ Çocuklarımızı kötü kalpli insanlardan nasıl koruyacağız? Eğitim tek başına yeterli mi? Sadece cehalet veya maddi yetersizlik mi kötülüklerin sebebi? Ya değilse? 🤨 İzlemeye var mısınız? İşte size...
Anne baba olunca evladı koruma içgüdüsü bazen o kadar ağır basıyor ki dışarıdan bakıldığında anlam verilemeyen hareketler sergileyebiliyoruz 🙄 Doğrusu yanlışı nedir, kişiye göre değişir elbet de çocuklarımızı nereye kadar koruyabiliriz bilmiyorum 🤷🏻♀️ “Akışına bırakmak” ile “pamuklara sarmalamak” arasında bir yerde durabilsek ne güzel 👍🏼 Neyse ki Onur da ben de çocuğu insanlardan esirgeyen, çocuğu da aşırı sıkan bireylerden olmadık şimdiye kadar. “Daha dur, Celil Ediz 3...
Lohusalık depresyonu yaşadığımı çekinmeden rahatça söyleyen bir kadınım 💪🏼 Sadece o süreçte yaşadığımın lohusalık depresyonu olduğunu bilmiyordum 🙃 Tek başına gazlı, reflülü ve kolik bir bebekle kalmak inanın hiç kolay değil 🤷🏻♀️ Sosyal çevrenin sıfıra inmesi, açlık, uykusuzluk, kadınlığın arka plana atılması, yetememezlik, çaresizlik, doğru mu yanlış mı yaptığını ölçememe insanı mahvediyor 🤦🏻♀️ Benimki 4-5 ay kadar sürdü. Her şerde bir hayır vardır...
Masumiyetimizi sıklıkla kaybedip kötü bir olay duyunca tekrar tek vücut oluyoruz. Lakin yeterli gelmiyor 🤷🏻♀️ Siz deyin dünyanın düzeni böyle, ben diyeyim düzene ayak uyduran bizleriz 🤦🏻♀️ Çocuk istismarları, hayvan katliamları, etnik katliamlar o kadar çok haberlerde/ekranda yer alıyor ki bir süre sonra “normalleşiyor”. Anne baba olarak ne kadar sağlıklı bireyler yetiştirmeye çalışsak da bu düzende evlatlarımızın nasıl/nerede yer alacağını bilemiyoruz 🧐 Ama en azından olumlu...
Çocukluğumun en güzel anılarında sahur sofralarının yeri ayrıdır 🍽 Annem bizden saatler önce uyanıp enfes sofralar hazırlarken 2 abim ve ben gözler kapalı oturduğumuz sofrada yemek yedikçe anca uyanırdık 👀 Sonrası kahkahalar içinde mutfağı inleten ve “Komşular uyanacak, yavaş olun” uyarılarını dinlemeyen 3 çocukla boğuşan annemin bize verdiği mandalinalarla süslenirdi 🍊 Aynı lezzeti bir daha bulamadığım o mandalinaları ve sahurları çoook özlüyorum 🎈Hayalimse Celil Ediz büyüyüp bana ve...
30 yaşında kazandığım annelik sıfatında kendime yaptığım en büyük iyilik mükemmellik kavramını bu sürece sokmamak oldu. Elimden gelenin en iyisini yapmaktan bir gün bile vazgeçmesem de fazlası için kendimi ve çevremi ziyan etmedim 💪🏼 Kim olduğumu, sınırlarımı, yapabilecek ve yapamayacaklarımı sıklıkla sorguladım 🧐 Bunlar da seçimlerimde ciddi fark yarattı. Evet, itiraf etmeliyim ki çevre desteğiyle daha dik durabildim ama bu da hayatıma dahildi; bir yere kadar müdahale edebilirdim 🤷🏻♀️...
Celil Ediz’in enerjisine yetemediğim günler oluyor 🥴 Zaten anne karnında bile saniye sabit durmayan bir bebekti; 3 yıldır da aşırı hareketliliği sayesinde tanıyan tanımayan herkesin sabır dileğine teşekkür eder oldum 🙏🏻 Sabrımın sınırına geldiğim zamanlarda “Acaba daha genç anne olsaydım daha enerjik, daha sabırlı olabilir miydim?” diye düşünmeden edemiyorum 🤔 Hani zorlandığımız anlarda kendimizi “Bu olay yaşanmasaydı hayat nasıl olurdu? Şunu daha sonra görseydim bu nasıl ilerlerdi?”...
Çocuk istismarı konusunda sayısız içerik paylaşıyor, yavrularımızın sessiz çığlığını duymak/duyurmak için çaba gösteriyor ve isyan ediyoruz 🗣 Bunlar yasa olmadan ve kafa yapısını değiştirmeden işe yarıyor mu? Maalesef 🤦🏻♀️ Peki, anne baba olarak yapmamız gereken nedir? Evlatlarımızı yetiştirirken doğruyu yanlışı öğretmek, karşısındakine nasıl davranılması gerektiğini kendimiz de uygulayarak örnek göstermek ve en azından bundan sonraki nesli sadece fiziksel değil ruhsal olarak da...
