Hem oğluma hem kendime ayrı ayrı günlük tutuyorum. O küçükken annesi ve çevresi neler yaşadı, onunla ilgili neler hissettiler, birbirlerine karşı duyguları nasıldı diye bilmesini istiyorum. Benim günlüğüm ise bir nevi terapi görevi üstleniyor. Yazarak rahatlayanlardanım. Bu durumu paylaştığımda “Aman Fatma Hanım dikkat edin, okuyan olur” diye şaka yollu uyarıda bulunanlar çıktı. Hedef tabi 5 yaş bebesi değil, Onur’du. Günlüğümü göze sokar gibi TV’nin önüne koymasam da saklayacak bir duygum...
Kendimi bildiğimden beri gece uyumadan günün Z raporunu çıkarırım. Tabi şanslıysam sadece o gününkü çıkar, bir de geçmişe dönük raporlarım var ki 1-2 saati bulur. “O yaşanmasaydı şöyle mi olurdu? O işe girseydim şu an ne yapardım? Ah o lafı deseydim de içimde kalmasaydı.” gibi cümlelerle vicdan muhasebemi yapar ve paralel evrende seyahat yapamayan bedenim olasılıklarla boğuşup durur. Bir de benim gibi durduğum yerde saymak yerine iletişime geçenler var. Karşınızda kafanızı allak bullak edecek...
Her insanın kendini mutlu hissettiği, hayatını adadığı bir hobisi veya amacı olmalı diye düşünüyorum. Konuyu illa maddiyata da bağlamaya gerek yok. Bunu çocuk yaşta aile desteğiyle bulmak ne büyük şans. Celil Ediz için ufak tefek araştırmalarım ve çaktırmadan denemelerimiz var. Hangi alanda kendini geliştirmek isteyeceğini çok merak ediyorum. İzlediğim bazı projeler de bakış açımı genişletip gerçekte neyin önemli olduğunu hatırlatıyor. Bunlardan biri mutlu eden bir Netflix belgeseli: The Speed...
İlk üç sene kendim olmakla anne olmak arasında hayli bocaladım. Toplumun “Anne isen ilk vazifen evlat, gerisi teferruat” görüşü vicdan azabımın büyümesini sağladı. Kendime zaman ayırmak, hayallerimin peşinde gitmeyi istemek, eşimle baş başa kalmayı planlamak evladıma ihanetmiş gibi hissettirildi. Neyse ki bu duygu zamanla azaldı. Öncelik evlat olsa da her kadının kendi olabilmeye hakkı var. Bunu kafası hayli karışık karakterle ele alan bir dizi, ikinci sezonuyla daha güçlü ve gerçekçi geri döndü: İki...
Hem adı batasıca hastalık hem canım ülkemdeki belirsizlikler yüzünden önümü göremiyorum. Celil Ediz bir gün okula gidiyorsa burun akıntısından veya temaslı olduğundan günlerce evde kalabiliyor. Markette kasiyerin söylediği tutara inanmayıp “Çifter çifter mi geçtiniz?” dercesine bakıyor ama ses çıkaramıyorum. Bu bilinmezlikle üst üste gelen olaylar sonrası 2021’in son günlerinde kafamı dağıtacak bir seri izledim. İlk bölümünü içerik olarak önceden yazmıştım ama 2 ve 3. bölümünü yazarken onu...
Biz büyürken insanlar iyi ve kötü olarak anlatıldı. Okuduğumuz masallarda, oynadığımız oyunlarda, tarih kitaplarında salt iyi ve salt kötü vardı. Elbette sorgulanamayacak ve kabul görmeyen kötülükler var. Diğer yandan, yaşamın getirdiği, ailenin sebep olduğu, sosyal çevrenin kattığı irdelenmeyenler de var. Yaşadıkça, okudukça iyinin sadece iyi, kötünün sadece kötü olmadığını fark ediyoruz. Ama maruz kaldığımız kötülükte “Aman ben mi uğraşacağım onun içindeki iyiliği çıkarmaya?” deyip...
Yaş aldıkça, yenilen kazıkların “tecrübe” adıyla kibarlaştırıldığını fark ettikçe çevredeki insan sayısı azalıyor. Bu bir tercih mi mecburiyet mi, bilmiyorum. Ben 3 sene önce sıkı bir sadeleşmeye girip kendi yolumda ilerlemeyi seçtim. Öbür türlü kendimden fazla ödün vermeye başlamıştım. Yalnızlık güzel hoş da sınırı, ölçüsü nedir? Daha dingin, daha öze döneyim derken ipin ucu kaçar mı? İşte karşınızda David Fincher’ın ilk filmlerinden, sürpriz sonlu ve gerilimi sürekli ayakta tutan...
Plan program yapmayı, liste hazırlamayı seven biri olarak yıl sonu, en sevdiğim dönemlerden biridir. Yeni ajanda alır, senelik planlarımı yazar, kitapları listeler, film hedeflerimi belirler, hayallerimi kurar ve gerçekleşmesi için çaba gösteririm. “Geçmişi geçmişte bırakmak için bir sebep daha” deyip umuda yelken açarım. Hayalcilikse hayalcilik olsun, takmam kafaya. Ruhuma iyi geldikten sonra kime ne. Cumartesi gecesi tam da 2022 için bir şeyler araştırırken önüme iki bölümlük kısa animasyon serisi...
Annemin hayali öğretmen olmamken ben avukat olmak isterdim. Hayalimi annemin annelik hakkını helal etmeme vicdanıyla bıraktım ve beyaz yaka olarak çalıştım. Bu nedenle Celil Ediz’in şimdiden hayalindeki mesleklere tutunmasına çok seviniyorum. Sırayla polis, itfaiyeci, dondurmacı, fırıncı, veteriner olmak istedi. Hevesle çalışacağı meslek diliyorum da acaba “Yok artık daha neler!” diyeceğim bir hayale kapılır mı? Karşınızda iştahınızı açarken düşündürecek bir animasyon: Köfte Yağmuru Flint mucit...
Bir kadının güçlü olmak zorunda kalması, toplum normlarına kafa tutma mecburiyeti, kendi ve çocukları için ayakta dik durma ihtiyacı çok yorucu değil mi? Hem çevreye hem erkeklere karşı sürekli mücadele içine giriyoruz. “O ne der?”, “Böyle yaparsam çocuğum etkilenir mi?”, “Aman ağzımızın tadı bozulmasın, susayım.” gibi kendimizi yıpratan cümlelerle arka plana geçme eğilimindeyiz. Fiziksel ve psikolojik şiddet bunun en üzücü kısmı elbette. Hele ruhunuz ve fikriniz özgürken tek başına çocuk...
