Hayalimizdeki insanın özelliklerini kafamızda uzun uzun listeleriz. Herkesin kriteri farklı olsa da onların toplamını tek insanda bulmak çok zor 🤷🏻‍♀️ Hadi bulduk diyelim; ilişki içindeyken zaman ilerliyor, hayat koşulları değişiyor, düşünceler gelişiyor ve o beraber olunan insanın “ilk” hali kalmıyor. Tıpkı sizin gibi! Sonra ilişkilerde en ufak şey bile göze batıyor: Elinden telefon düşmüyor, evvelinden beri planlı olmanız yıllar içinde rahatsız ediyor, başta kabullenilen hobiler zamanla...

Kendimizi, sevdiklerimizi koruma içgüdüsüyle veya büyüklerden görüp öğrendiğimiz için maalesef zaman zaman sınıf ayrımı yapıyoruz 👀 Hadi kabul edelim, bazen bir bakış veya bir mimikle dahi sosyal ve kültürel farklılıklarla bu ayrımı yapmışızdır. Peki, bizim ufaklıklara bunun yanlışlığını en doğru şekilde nasıl öğretiriz 🧐 Herkese kucak açmak, herkesi sevebilmek çok zor. Gene de önyargıları azaltarak, karşımızdakini anlamaya çalışarak, bakış açımızı azıcık genişleterek örnek...

Anneliğimle ilgili sayısız eleştiri ve sıralanan tavsiyeler hala devam ediyor 🤦🏻‍♀️ Bazıları daha elle tutulur cinsten çünkü en azından yaşanmış; kendi hayatı doğrultusunda ahkam kesiyor. Ya tecrübe edinmeden, araştırmadan sadece çevreden duyarak bilgiçlik taslayanlara ne demeli? Cahil cesareti mi, cüretsizlik mi 🙄 Peki, biz de bunu zaman zaman başka konularda yapıyor muyuz? Mesela geçim derdi olmasına rağmen sayısız çocuk yapanları eleştirmiyor muyuz? Şahsen 2. çocuk için hala kararsızken...

Anne babalığı tatmaya başladığımızdan beri tüketim çılgınlığı içindeyiz 😳 Doğmadan bebek odası mobilyaları, kıyafetleri; doğduktan sonra bolca bebek bezi ve ıslak mendilleri; aylar ilerledikçe “bir alan bir almayan pişman” modunda sonsuz oyuncak alternatifleri maddi manevi hem aileyi hem evin kendisini yoruyor 💰 Tamam; mobilyalar, kıyafetler, oyuncaklar bağış yapılıyor ama varlıkları bile stres kaynağı olabiliyor 💨 Daha iyisi, kalitelisi, organiği, işlevseli diye diye alışveriş girdabından...

Ebeveynlik konusunda çevremin şaşırdığı 2 katı kuralım var. İlki, çocuğun doğması bizim tercihimizse en azından bebeklik dönemi bitene kadar ona ayak uydurması gereken bizlerin olmasıdır. “Bebek her yerde her zaman uyur, her şeyi yer, ne olsa oynar” işin kolaycılık kısmına kaçıyor bana göre 🤨 Çok zor, yaşadım ama meyvesini alıyorum 👍🏼 2. kuralım çocuğun çıldırttığı zamanlarda sakin kalabilmektir! Aşırı zor, hemen her gün mücadele etsem de imkansız değil 💪🏼 Onun gözüyle...

Celil Ediz oldum olası hareketli, inatçı bir bebek olduğu için sıklıkla kendimi sorguladım. Tecrübesizlik mi dersiniz, evhamlılık mı dersiniz bilemem ama “Nerede yanlış yaptım? Bunun çözümü var mı?” diye zorlandığım dönemler oldu 😔 Sürekli ağlar, susmaz, uyumaz, yürümez (17 aylıkken yürüdü), 2 yaş sendromunu dibine kadar yaşar, ısırır, oyun oynamaz… 🤷🏻‍♀️ Doktoru ısrarla her şey yolunda dese de inanmadım. Sonradan anladım ki çocuğun mizacı bu 🙄 Bunu kabullendiğim an hayat...