Sayısız kez çevremde duyduğum, özellikle çocukları kendini idare edecek yaşa gelen annelere söylenen bir uyarı var: Bir tane daha yap, yaşlanınca sana bakar 😳 Bir insanoğlu neden yaşlanınca kendine baksın diye çocuk doğurur🙄 Güzel dileklerde bulunup, kendinize daha sağlıklı bakmak için gayret etseniz, mevcut çocuklarınıza sevgi-saygı dolu yaklaşsanız ve yaşlanınca siz istediniz diye değil de içinden geldiği için seve seve sizi desteklese daha doğru olmaz mı 🤦🏻♀️ Aile yükünü...
Bu hesaptaki hedefim annelere kısıtlı vakitlerinde kaliteli film önerileri yapmak olsa da filmleri seçerken sadece kaliteli olması yetmiyor 🤷🏻♀️ Herhangi bir kesim rahatsız olmasın, kötü örnek teşkil etmesin, yoğun cinsellik içermesin ve inançla ilgili tepki çekmesin diye eleme yapıyorum 🔍 İnanca yer vermesiyle ilgili 2 film kuralımı bozdu: Aamir Khan’ın “PK”, ve Along with the Gods: The Two Worlds isimli Kore filmi. Bakış açıları öyle güzel ki, basmakalıp inanış yerine olması gerekeni...
Oğlum 3,5 yaşında ve bunca zamandır en çok sorulan soru “2. çocuk ne zaman?” oldu 🤦🏻♀️ Bunu soranların aklına şu sorular gelmiyor: İyi misin? Hayat nasıl gidiyor? Maddi ve manevi zorluk yaşıyor musunuz? 2. çocuğun sorumluluğunu her açıdan kaldırabilecek misiniz? Yardım edebileceğim bir şey var mı? 🙄 Bunun yerine “Kardeş şart, yalnız bırakma, doğan büyüyor”u duyuyorum 😏 Hadi yatak odanızın bu mahrem soruyla sorgulanmasını bıraktım da ikinci çocuğun soranlara ne faydası...
2 hafta önce Zincirlikuyu’da metrobüsü bekliyordum. 2-3 tane dolu gelene binmeyip boşu bekledim. Gelen boşa keyifle oturdum. Önümde 7-8 yaşlarında bir oğlanla babası ayaktalardı. Çocuğa yer verdim, adam itiraz etse de kabul etmedim. Çevremdekiler şaşırdı; yer verdiğim kişi yaşlı olsa mecburum ama çocuk olunca “gereksiz iyilik” görünüyor 🤦🏻♀️ Yaşlılara verdiğimiz kıymeti çocuklara ne kadar verebiliyoruz? Ataerkil toplumda arka planda kalanlar kadınlar kadar çocuklar değil midir? Neden ah...
Çocuklar kadar basit ve net düşünmeyi beceremiyoruz bazen 🤷🏻♀️ Bir oyuncak için, yemekten önce istediği meyve için, 5 dakika bile sabredemeden parka gitmek istediği için gerilen sinir yoğunluğunda sözlerimiz, düşüncelerimiz yetersiz kalıyor 🤦🏻♀️ Öyle alışmışız ki kendi bakış açımıza, öncelik sıralamamıza, çetrefilli neden-sonuç ilişkilerine; o boncuk gözlerdeki “Beni neden anlamıyorsun?” bakışları kaçırıyoruz 😔 Peki, var mısınız bir çocuk gözünden hayata bakılan...
Zorlamayı seviyoruz; istiyoruz ki o da bizim gibi olsun, düşünsün, davransın, hissetsin! Yok ahali, olmuyor 🤷🏻♀️ Hele ki karşınızdakiyle gönül bağınız varsa (anne, eş, evlat) onu olduğu gibi kabul etmek lazım ✌🏼Bırakın başka pencereden kafasını çıkarsın, hayatını kendi doğrusuyla yaşasın. Bu çatışmayı evliliklerimizde de yaşıyoruz, çocuk yetiştirirken de anne babayla ilişkilerimizde de 🙄 Sorumlulukları paylaşabildikten sonra (paylaşılamaması ayrı bir film konusu!) çerçeveyi...
Aşkla ve belki tutkuyla evlenip büyük yeminler içinde yeni hayata adım atıyoruz 👩❤️💋👨 Zaman ilerledikçe sorumluluklar tepemize biniyor ve asıl önemli şeyler varken önceliğimizi değiştiriyoruz 🙄 Nasıl olsa elimizin altında (!) diye ilgiyi ve zamanı esirgiyoruz 🤦🏻♀️ Hele de mini mini meyveler evliliği süslüyorsa kadın erkek ilişkisi ihmal ediliyor 👎🏼 Hadi itiraf edelim; kadınlar iş ve çocuklar peşinde perişan olurken genelde duygu aktarımında yeterli çabayı göstermeyen...
Gazetelerde okuduğumuz, haberlerde izlediğimiz, sosyal medyada anlık (!) birlik oluşturduğumuz üzücü olayları çabucak unutuyoruz. Herkes kendi koşturmacasına, hayatına ve çocuklarına yöneliyor haklı olarak 🤷🏻♀️ Lakin yaralar o olay sahiplerinde kanamaya devam ediyor 😔 Çocuk istismarlarına kızıyoruz da sonrasında davanın nasıl sonuçlandığını bile irdelemiyoruz. Bir anne babanın mücadelesine destek olamayışımıza üzülsek mi kızsak mı bilmiyorum. Bunu kara mizah türünde, büyük toplum...
Her nesil bir öncekinde eleştirecek şeyleri bulup yakınır ya; ben de yaşadım bunu 🙄 Yaş 34, anne oldum hala yaşıyorum 🙈 İşin içine teknoloji girdi, algı yükseldi, folik asit bebeleri evin hakimi oldu 🤨 Peki, biz onları anlıyor muyuz? Önceki nesilden farklı olarak çocuklarımızı anlamak için daha fazla çaba gösterdiğimize inanıyorum. Başaracağız anlamına gelmiyor ama “karnı tok sırtı pek” anlayışından bir adım ötedeyiz. Annem beni asla başka çocuklarla kıyaslamadı, çalışmam için baskı...
Özgüveni yüksek büyütülmediyseniz ve aksine bastırıldıysanız sonradan onu sahiplenmek kolay olmuyor. Kendi ayaklarınızın üstünde durmaya çalışırken sizi aşağı çekenlere karşı boyun eğme, vazgeçebilme, bırakma ihtimali yakanızdan tutuyor 🤦🏻♀️ Ne aldığınız eğitim, ne okuduğunuz kitaplar o eksikliği tamir edemiyor. Sonra ya biri sizi silkeleyip gerçeklerle yüzleştiriyor ya da zor bir sınavın içine çekiliyorsunuz ve “Bu sefer pes etme!” diyor 👊🏼 Bu noktada seçim geçmişteki...
