Abimlerin çocukluğu memlekette bahçede doya doya geçerken ben İstanbul’da daha korunaklı büyüdüm. Celil Ediz ise çevresinde akransız, komşu akraba nedir bilmeden ve okulla sosyalleşebilen bir çocuk olarak büyüyor 🤷🏻♀️ Evladı koruma isteği ne yazık ki her geçen gün daha da artıyor. “Aman tedbirimi alayım da psikolojisi bozulsa bile hallederiz” fikrine mecbur kaldık 💆🏻♀️ Teknoloji yokken bihaber olduğumuz olaylar artık anında ekranımıza düşünce kimseye güvenimiz kalmadı 🙄...
Hayatın bize öğrettikleri ve alışkanlıklarımız zamanla evriliyor 🌀Okul hayatım boyunca biyografi ve roman ağırlıklı okudum 📚 20li yaşların ortasında kişisel gelişim kitaplarına merak sardım. Anne olacağımı öğrendiğim gün itibariyle de ebeveyn kitaplarını üst üste dizdim 🤰🏻 Bir insanın doğumu, gelişimi, hayatını etkileyen faktörleri öğrenmek büyük keyif verdi. Zira sorumluluk ağır, elimden geldiğince anlamaya çalışıyorum 🧐 İnsan fizyolojisi ile ilgili 5 yıldır hem okuyarak hem...
“Survivor” kelimesi hayatımda Celil Ediz’le beraber yeni anlamlar kazandı 🙄 Uykusuzluktan kıvranırken onun ihtiyaçlarını karşılamak, sabır tükenirken onla gülerek oyun oynamak, peş peşe sorduğu yüzlerce soruya hevesini kırmadan hızlıca cevap vermek, tam yemeğe oturmuşken “Anneeaa çişim geldi” cümlesine “Sen geç, geliyorum kuzum” demek annelik sıfatıyla hayatta kalma çabasından başka nedir ki 🤷🏻♀️ Gerçi anne olmadan önce de hayatta kalabilme yollarını “The Walking Dead”le...
Yazılarımda sıklıkla ataerkil toplumun bize, özellikle kadınlara uyguladığı baskılardan yakınırım 🙄 Bunu doyasıya yaşayan/yaşatan bir ailede büyüdüm ve oğlumun bu baskıyla, basmakalıp fikirlerle büyümemesi için uğraşıyorum. “Gelenek görenek” diyerek aklın alamayacağı sınırlamaları kabul eden büyüklerimi anlamakta yıllardır zorluk çekiyorum 🤦🏻♀️ Sorguladığımda aldığım cevap “Öyle gördük. Aaa olur mu öyle şey? Yeni adetler çıkarma” ve türevleri oluyor 🤷🏻♀️...
Evlenene kadar yaşadığım Bağdat Caddesi’nde sık sık karşılaştığım veya algıda seçicilik yaptığım, hayalimi süsleyen bir manzara var: Yaşlı tonton bir çift yolda zar zor yürümelerine rağmen el ele severek tutuşuyorlar ve gülümsüyorlar. Yorulduklarında bankta oturuyorlar, sohbet ediyorlar 👵🏼💜👴🏻 Fiilen basit ama maneviyatta yakalaması hayli zor bir hayal 💭 O kadar yaşlanabilir miyiz, yaşlansak da yürüyecek kadar sağlıklı olabilir miyiz, el ele tutuşacak kadar mutluluğumuz devam eder mi...
Uzun yıllar blog yazarlığı sonrasında 2 yıldır bu hesapta filmlere yoğunlaştım. Bu sürede sayısız hakaretlere maruz kaldım 😌 Zira benden istenen açıkça şu: Ne yazılırsa yazılsın alttan almalıyım, yorumları açık tutuyorsam katlanmalıyım, asla gergin olmamalıyım, her eleştiriye “Eyvallah” demeliyim, herkesin düşüncesine katılmalıyım ✌🏼Özetle kendim olmayayım 👀 Zamanla insan törpüleniyor, silme ve engellemeyi öğreniyor 🙈 Eskisi kadar etkilemese de sorgulamadan edemiyorum: Karşıma...
Dünyevi streslerden, sıkıntılardan azıcık uzaklaşmak için sığındığım ilk liman hep filmler oluyor 📽 Bu zor anlarımda kaçtığım filmlerin illa komedi olmasına da gerek yok. Yoğun dram seyrederken de korku gerilimle yüzleşirken de “andan” kopabiliyorum 😌 Gene de eğer birkaç gün benden ses çıkmazsa bilin ki o aralar Yeşilçam filmlerini üst üste izliyorumdur 🙈 Melodram havası, masumiyeti senaryolardaki tökezlemelere rağmen iyi gelir. Geçenlerde izlediğim bir Japon anime filminde de aynı hissiyata...
Üniversitesi’nde CIP101 isimli saha dersi zorunludur. Toplumsal Duyarlılık Projesi açılımlı bu dersin odak noktasında çocuklar, yaşlılar, engelliler, hayvanlar, çevre, sağlık var ve bu projelerden biri seçilebiliyor 🤓 2 sene boyunca (gönüllü olarak da) Kayışdağı Darülaceze’ye yaşlılarla sohbete gittim. Öyle güzel anılar biriktirip öyle güzel insanlarla tanıştım ki sonrasında annemi de götürdüm. Tek üzücü yanı her gittiğinizde içlerinden birinin eksilmesi oluyordu 💔 Kimsesizliği ilk orada...
Zor günlerde, doğal afetlerde, karda kışta veya çevremizde gördükçe birlik olma duygumuz artıyor 💜 Çoluk çocuk demeden, yaşlı genç ayırt etmeden, her türlü canlıya destek olmak için kenetleniyoruz 👍🏼Bu konuda sosyal medyanın rolü ayrıca mutlu ediyor 🤗 Peki, size kritik bir sorum var: Her kuruşu hesaplayacak kadar zar zor geçiniyorsunuz. Yıl sonunda 1.000 Euro prim alacaksınız. Lakin şirketiniz zor durumda; ya hepinize prim verilecek ya da ekibinizden biri işten çıkarılacak. Sonuç tamamen size ait...
Anneliğimin ikinci senesinde ciddi anlamda tükenmişlik hissettim. Çocukluktan kalan üstü tuzla kapanmış yaralar, 7/24 evlatla tek başına ilgilenmek, iş hayatından uzaklaşmak, sosyalleşememek, büyük ailenin problemleri üst üste gelince “imdat” düğmesine bastım 🆘 Sonrasında yüklerimi tek tek sildim, attım, bağışladım, çıkardım, telefonu sessize almaya başladım 🤫 Siz deyin sadeleşmek ben diyeyim yolumu bulmak. Hala devam eden sürecim, gönüllü karantinada hep evde olmama rağmen çoğunlukla sakin...
