Ben ergenliğimi içime içime yaşayanlardandım, dışa vuracak ortamım yoktu. Celil Ediz doğduğunda da meşhur 2 yaş sendromunu merak ediyordum, güzelce tecrübe ettim! Meğer 3 ve 4 yaş sendromları da varmış. 3 yaşındayken duygularını ifade etme yolunu bulamadığını anladığımda sendrom kelimesini sözlüğümden çıkardım. Elbette asıl ergenlik 10lu yaşlarda başlayacak ve orta noktayı bulmak aşırı zorlaşacak. Madem evlatlar bize emanet edildi, her koşulda yanlarında olmak için hem kendimizi hem onları...
Gün içinde istemediğim bir şey yaşadıysam veya söylemem gereken bir şeyi zamanında söyleyemeyip içimde kaldıysa gece kafamı yastığa koyar koymaz senaryo üretmeye başlarım. “Orada şunu deseydim şöyle olurdu. O anda oraya gitmeseydim de şuraya gitseydim bunu yaşamazdım. Eğer o bana bunu deseydi ben de ona şu lafı söylerdim.” gibi sayısız cümleler birbirini kovalar. Şansım varsa yarım saatte iç hesaplaşmam biter, bu süreyi geçerse merhaba sabah ezanı! İşte bu ürettiğim senaryoları filmlerde yaşamak...
8 yaşındayken Çorum’dan İstanbul’a taşındığımızda annem sokakta oynamama çok izin vermezdi. “8. katta oturuyoruz, ben aşağı inene kadar Allah korusun bir şey olsa yetişemem” diye sadece iki arkadaşımın evine gitmeye ve onların bahçesinde “camdan nöbet tutarcasına” oynamama izin vardı. Bu aşırı korumacılık beni yorsa da bir Anadolu şehrinden büyük şehre gelişteki endişesini anne olunca anladım. Şimdi güvenlikli bir sitede otursak dahi Celil’i kolay kolay tek başına bahçeye gönderemem. Hele...
Celil bebekken sağlığı haricinde en büyük isteğim kendi derdini anlatabilmesiydi. 2,5 yaş sonrası bu lükse çok şükür kavuşabildim. Bakışından, karnını tutuşundan, yürüme hızından, gözünün parlaklığından, ayağını sallamasından ne düşündüğünü, nasıl olduğunu anında anlasam da duygularını açıkça ifade etmesine bayılıyorum. Anne evlat ilişkisi kadar arkadaşlığı da pekiştiren bir bağ oluşturuyor. İleride bu bağın arkadaşlarıyla kuvvetlenip anneyle azalacağını biliyorum ama...
Zaman zaman gündemdeki projelerden uzaklaşıp üniversite yıllarında seyretmekten bıkmadığım romantik filmlere yer veriyorum. Hem gençliğim aklıma geliyor hem de ilk izlediğimdeki nahif duygularım ince bir tebessüm bırakıyor yüzümde. Sırf bu nedenle geçen hafta Göl Evi’ni tekrar seyrettim. Sinemasever gözüyle çok kaliteli, hatasız, kurgusu sağlam bir proje olmasa da karakterlerin duyguları oldukça samimi aktarması bazen yetiyor. Çoğu kişinin seyrettiğini varsayarak bu sefer filmi değil, filmin arkasındaki...
2 sene önce kronik gastrit teşhisiyle tedavi gördüm ve düzene sokarak 1 senede ilaçsız yaşamayı başardım ✌🏼 Ama bu Ramazan’ın bitmesine 3 gün kala orucumu bozmak zorunda kalarak tek başıma acile koştum 🤦🏻♀️ Acilde akşam vakti tek hasta olduğumdan hemşireler kendi aralarında konuşuyorlardı. Bir tanesi “Öyle bir dizi izliyorum ki kafamı kaldıramıyorum, harika!” dedi 🤭 “Hayatımda ilk kez oruç bozacak kadar kötü durumdayken bile konu beni buluyorsa bunda bir iş var” deyip Onur’la...
Şu an sanatla uğraşan, eserler üreten kadınların hayatlarıyla ilgili bir kitap okuyorum. Sizle de paylaşacağım bu kitapta “üretim” esnasında neler yaşadıkları, hayata nasıl baktıkları, çalışırken nasıl rutin oluşturdukları yazıyor. 1700lü yıllardan bugüne kadar sayısız örnek verilirken hemen hepsinde odak nokta olan şuydu: Bir şeylerden feragat etme zorunluluğu! Aile varsa işten feragat, iş varsa aileden feragat veya işe yeteri kadar odaklanamamak veya hiç evlenmemek 👀 Aynı kitabın sanatla...
Celil Ediz’in abisi (kuzeni) bebekken annemin tuşlu telefon ekranını kaydıramayınca şaşkınlıkla bakardı! Annem baktı olmuyor, Celil Ediz doğunca dokunmatik telefon aldı! Şimdi hemen her gün görüntülü konuşuyorlar. Teknoloji manevi bağları köreltti, fiziksel hareketi azalttı, iletişimi kolaylaştırırken aslında hayli azalttı 👀 Peki, vazgeçme imkanı var mı? Çok zor 🤷🏻♀️ Evde çaktırılmayan kontrol eşliğinde orta noktayı bulmaya çalışıyoruz (tabi yaş daha 5, ilerisi meçhul). Ama...
Pandemi döneminde evlere sığamadık 🤦🏻♀️ Başlarda ekmek-pizza yaparak “Bu dönemi atlatırız” derken sürenin belirsizliği hepimizi maddi manevi çökertti 🤯 “Ah bir yazlığımız olsa, aile büyüklerinin bahçeli evi olsa” diye iç çekenler, yazlığa koşanlara imrendi. Bense “Balkonum olsaydı bari” diyerek 1,5 yılı evde geçirenlerdenim 🙃 Peki, kendi isteği dışında göç etmek zorunda kalan, ne kendi topraklarına sığan ne gittikleri topraklarda kabul edilenler ne yapmalı 🤷🏻♀️...
Rol modeli olmadan büyüyen veya yanlış rol modele sığınan çocuklar, ebeveynden birinin fiziksel yokluğunun acısını diğer ebeveynden çıkaran ergenler, çocukken ebeveyni tarafından sebepsizce terk edilen gençler, anne babalığın ne olduğunu görmeden anne baba olmaya çalışan ama bu arada evlilikte bocalayan insanlar… Her biri onlarca kitaba, filme konu olmuşlar 📚 Zira çoğu evde çocukluktan kalma kalp kırıklıklarıyla saçlarına ak düşmüş mutsuz bireyler var 👵🏼👴🏻 İyi bir eş, iyi bir anne baba...
